Αιδεσιμότατοι, κύριοι
Πρόεδροι των Κοινοτήτων, κύριοι εκπρόσωποι των Τοπικών Συλλόγων, αγαπητοί
συνάδελφοι, μαθητές και μαθήτριες, κυρίες και κύριοι,
«Σβήνουν
δυο νύχτες και δυο αυγές προβάλλουν στον αγέρα.
Δυο
λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.
Δυο
λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,
η
λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου», γράφει ο Κ. Παλαμάς.
25η
Μαρτίου:O λαός μας επέλεξε να συνδέσει την επέτειο της εθνικής του
παλιγγενεσίας με την γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Kοινός παρονομαστής των δύο
γεγονότων; Η ανυπολόγιστη αξία της ελευθερίας.Στον ευαγγελισμό η ελευθερία
σαρκώνεται στη συγκατάθεση της Παναγίας στο χαρμόσυνο μήνυμα
του Αρχαγγέλου. Στο 1821 στην απόφαση των Ελλήνων να αποτινάξουν την
τυραννία της μακρόχρονης σκλαβιάς.
25η
Μαρτίου 1821: ένα έθνος κοιτάζει τον
κατακτητή του με περιφρόνηση και τον τάφο του με αδιαφορία. Ένα ολόκληρο έθνος
επιλέγει μία ώρα ελεύθερης ζωής και όχι πολλά χρόνια σκλαβιάς και φυλακής.
Η
μεγάλη αυτή ώρα έχει έρθει, η Ελληνική επανάσταση, ληστρική, προδοτική από
κακούργους, αγνώμονες και αχάριστους Έλληνες σύμφωνα με τις τουρκικές ιστορικές
πηγές εκρήγνυται! Το ελληνικό έθνος, έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο σ’ ένα πεδίο
απείρως δυσκολότερο: έχει κρατηθεί ως οντότητα μέσα σ’ ένα χωνευτήρι λαών για
τέσσερις ολόκληρους αιώνες κι αυτό συνιστά την πρώτη, νίκη του πριν τα πολεμικά
γεγονότα!
Παρά
την ακατάσχετη αιμορραγία και τις αντίξοες περιστάσεις οι Έλληνες, όχι μόνο
διατήρησαν τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους
ανυπολόγιστες ηθικές και πνευματικές δυνάμεις κρατώντας «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους».
Σε αυτό
αναμφισβήτητα συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό η
Εκκλησία, η οποία μετά την αποφράδα ημέρα της Άλωσης στα 1453 στάθηκε
αληθινή Κιβωτός του Γένους. Αν και υφίσταται τις πιο ανίερες αυθαιρεσίες
από την πλευρά των Οθωμανών είναι παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες
ελληνικές κοινότητες. Συντηρεί σχολεία, θυμίζει στους υπόδουλους την εθνική
τους ταυτότητα, υπαγορεύει κοινούς κανόνες ζωής και –κυρίως- μέσα στα κρυφά
σχολειά κατά την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας, διασώζει την ελληνική γλώσσα,
με αποτέλεσμα να διαφυλαχτεί η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα της
λευτεριάς. Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών σφυρηλατείται από τα απελευθερωτικά
κηρύγματα των Ελλήνων διανοουμένων, που πολλοί τα υπογράφουν με το αίμα τους : του Ρήγα Φεραίου, του
Αδαμάντιου Κοραή, του Ευγένιου Βούλγαρη και από τις φωτισμένες διδαχές
του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Αν και
η Οθωμανική βία καταπίεζε σκληρά τους Έλληνες πολλές γενιές γεννήθηκαν
και πέθαναν με το όνειρο της ελευθερίας.Επίσημα έχουν τεκμηριωθεί 118
επαναστατικά κινήματα Ελλήνων κατά του βάρβαρου δυνάστη.Αυτό το όνειρο
διατράνωναν σε προκήρυξή τους οι Έλληνες της Πελοποννήσου όταν έγραφαν στον τουρκόφιλο
Άγγλο πρόξενο της Πάτρας Γκρην (αυτόν που καθοδηγούσε τους Τούρκους του
Γιουσούφ πασά εναντίον των Ελλήνων στην Πάτρα και διέσωσε τα απομεινάρια του
Δράμαλη στην Ακράτα με το στρατηγό Ντελή Αχμέτ): «Ομοφώνως αποφασίσαμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν.
Εστερημένοι από όλα τα δίκαιά μας αποφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα και να
ορμήσωμεν κατά του τυράννου». Ήταν η πρώτη γνωστή διακήρυξη της επανάστασης
–σώζεται αυθεντική σήμερα- και υπέγραψαν ο
Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο επίσκοπος Κερνίτσης Προκόπιος, ο Καλαβρυτινός Ανδρέας Ζαΐμης,ο Αιγιώτης
προεστός Ανδρέας Λόντος και ο πατρινός Μπενιζέλος Ρούφος ,όλοι τους Φιλικοί.
Η
επανάσταση του 1821 υπήρξε μια πανεθνική εξέγερση, ένας πανελλήνιος αγώνας, μια
παλιγγενεσία. Από τα ανθοστόλιστα κορφοβούνια και τους καταπράσινους κάμπους
μέχρι τα καταγάλανα πελάγη το γένος ανταποκρίθηκε σύσσωμο.
Ο
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει: «Όταν
αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η
επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι
καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι
εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση».
Η
ελληνική επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση που εδραιώθηκε λόγω ευνοϊκών
συμπτώσεων, εφόσον μάλιστα καμία από τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν πρόστρεξε από την
αρχή για βοήθεια ∙ αντίθετα, την καταδίκασαν ομόφωνα. Ο Έλληνας αδιαφόρησε
εντελώς για τη γνώμη των ισχυρών, ως που ανάγκασε τα ευρωπαϊκά έθνη όχι απλά να
προσέξουν την υπόθεσή του αλλά και να την συνδράμουν αργότερα ως Φιλέλληνες.
Ο Έλληνας ζήτησε το αδύνατο πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Κι
έγινε το θαύμα: το αδύνατο έγινε δυνατό.«Εμείς
αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμε την επανάσταση» αναφέρει ο Κολοκοτρώνης και συνεχίζει: «Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη και τα τρύπια
τσαρούχια με τα σκουριασμένα καριοφίλια για να μας εμψυχώνουν. Κι αν τα δισάκια
και τα ταγάρια είναι άδεια, τι πειράζει; Σάμπως πότε ήταν γεμάτα;»
Ας
δούμε όμως το συγκείμενο της εποχής:
Η
Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 19 ου αιώνα είχε πολλά προβλήματα. Τα
έσοδά της λιγόστευαν, οι δυσβάσταχτοι φόροι δεν εισπράττονταν, η ήττα από τους
Ρώσους και οι συνθήκες του Κιουτσούκ Καϊναρτζή έφεραν το εμπόριο στα χέρια των
Ελλήνων, και των Μεγάλων Δυνάμεων, στερώντας προσόδους, η βαρυχειμωνιά του
1819-1820 μείωσε την αγροτική παραγωγή, απείθαρχοι πασάδες όπως ο πασάς του
Βιδινίου Πασβάνογλου και ο Αλή πασάς είχαν τάσεις διάσπασης από το Σουλτάνο και
στην Αίγυπτο ο Μωχάμετ Άλυ, πατέρας του Ιμπραήμ, ήταν ήδη αυτόνομος με ισχυρό
στρατό, έχοντας αρχίσει τον ακρωτηριασμό των Οθωμανών. Κάθε επεκτατική
πολιτική είχε τελειώσει από το 18ο
αιώνα.Ο Έλληνας όπως και κάθε μη Οθωμανός όμως παρέμενε ραγιάς (ήταν τόσο
εξευτελιστική η λέξη που οι Τούρκοι την κατάργησαν το 1857 με σουλτανικό
φιρμάνι από το λεξιλόγιό τους ως βρισιά), δηλ. κατώτερος υπήκοος,
υποταγμένος και υπάκουος στον Τούρκο, υποχρεωμένος να ανέχεται ταπεινώσεις,
εξευτελισμούς, εξισλαμισμούς, σφαγές, βιασμούς και παιδομαζώματα αγοριών αρχικά
αλλά και κοριτσιών αργότερα.«Τούρκον
είδες άσπρα θέλει, κι άλλον είδες κι άλλα θέλει»,έλεγαν οι πρόγονοί μας
για να δείξουν την απληστία και τη δολιότητα του επιτήδειου ουδέτερου αλλά
συμμάχου μας σήμερα στα χαρτιά.
Η
Φιλική Εταιρεία το 1814 έθεσε τις βάσεις της οργάνωσης του Αγώνα. Η Αόρατος
Αρχή και η Μεγάλη Δύναμη, η Ρωσία που θα στήριζε τον Αγώνα, ήταν ένα
καλοστημένο σενάριο που έμοιαζε αληθινό.Το 37% των μελών της Φιλικής Εταιρείας
ήταν από την Πελοπόννησο,ενώ ο έμποροςΑδαμόπουλος Δημήτριος ήταν ο πρώτος
Φιλικός του Αιγίου, ακολούθησε ο στρατηγός Ανδρέας
Λόντος και το σύνολο των οπλαρχηγών και ιερέων του καζά της Βοστίτσας. Στις 12 Απριλίου
1820 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πείθεται στην Αγία Πετρούπολη από τον Εμμανουήλ
Ξάνθο να αναλάβει την Αρχηγία σε έναν δραματικό διάλογο:
Υψηλάντης: «Αν εγώ εγνώριζον ότι οι ομογενείς μου είχον
ανάγκην από εμέ και εστοχάζοντο, ότι εδυνάμην να συντελέσω εις την ευδαιμονίαν
των, σου λέγω εντίμως, ότι ήθελον μετά προθυμίας κάμω κάθε θυσίαν, ακόμη και
την κατάστασίν μου, και τον εαυτόν μου θα εθυσίαζον υπέρ αυτών».
Ξάνθος : «Δος μοι Πρίγκιψ, την χείρα σας εις βεβαίωσιν των
όσων εκφράσθητε».
Η
Αόρατος Αρχή καταστρώνει το πολεμικό σχέδιο και ο Μοριάς κρατά το κλειδί της
επανάστασης.Ο Παπαφλέσσας απεσταλμένος του Υψηλάντη καλείται να εμπνεύσει και
να άρει αμφιβολίες και προβληματισμούς. Δίκαιους γιατί στα Ορλωφικά το 1769-1772
ο Κατακαημένος Μοριάς έγραψε τη δική του δραματική ιστορία, προδομένος από του
Ρώσους, με 60.000 νεκρούς. Η πρώτη πολιτική πράξη του αγώνα, απαύγασμα
ελευθερίας, πάρθηκε εδώ…
Η
Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας που έγινε
στο Αίγιο στις 26-30 Ιανουαρίου 1821 δεν ήταν απλώς μια συγκέντρωση,
αλλά αποτέλεσε την πρώτη επίσημη σύσκεψη κληρικών και προεστών του
Μοριά υπό τον Παπαφλέσσα ώστε να αποφασίσουν για την Επανάσταση. Το πολιτικό
στρατιωτικό γεγονός αυτό, παρουσιάζει μεγάλη ιστορική αξία και σημασία και
δικαίως καθιερώθηκε ως ιστορική τοπική
εορτή. Εδώ έπεσε ο σπόρος της επανάστασης. Η κρισιμότερη απόφαση πάρθηκε εδώ.
Έτσι ήρθε η στιγμή!Μια από τις Συνελεύσεις, η κυριότερη, έγινε στο μονύδριο του
Αγίου Γεωργίου Τεμένης, Λοντέικο μετόχι των Ταξιαρχών όπου αυτή ήταν τελικά η
χαμένη μονή της Συνέλευσης που αναφέρει ο ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος «εν
τη μονή του Αγίου Γεωργίου περί το Αίγιον».Ακριβώς δίπλα μας 500 χρόνια
στέκει ο παλιός Αι Γιώργης.
Περίμενε
μέχρι το 2017 όταν ο Ταξίαρχος κ. Κολλιόπουλος Ιωάννης έγινε ιστορικός
ερευνητής και τεκμηρίωσε τον τόπο μέσα στο χρόνο. Ο κυρ Γιάννης έκανε αυτό που
έμαθε.Για να κερδηθεί μια μάχη πρέπει επιλέξεις τον τόπο ,το χρόνο,τα μέσα και τους
πολεμιστές σου,τον κόσμο. Προσάρμοσε τη στρατηγική στην ιστορία και πέτυχε.
Έδωσε τη σκυτάλη στην ΙΛΕΑ και στην ιστορικό κ. Μπενεβή για να αξιολογήσει τις
έμμεσες πηγές,τις οποίες ο ίδιος ανακάλυψε, αλλά ερμηνεύει μόνο ο ιστορικός. Ήξερε
το ερώτημα, τη λύση και την απάντηση. Έπρεπε μόνο να γραφεί η ιστορική σκέψη όπερ και εγένετο. Πράγματι, σε αυτό το
απόμερο σημείο ο Παπαφλέσσας 202 χρόνια πριν με τον ενθουσιασμό και την πλάνη
νίκησε τη λογική και τις αμφιβολίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού και των
προεστών. Τώρα που όλοι ξέρουμε, το υστεροβυζαντινό μνημείο περιμένει την
αξιοποίησή του και την ανάδειξή του από όλους εμάς και εσάς ως ένδειξη
ιστορικής συνέχειας και ευγνωμοσύνης.
Από τη φλόγα της 25ης Μαρτίου ανάβει μια
τεράστια πυρκαγιά από τη Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη! Το εθνεγερτήριο σάλπισμα
"Ελευθερία ή θάνατος" αντηχεί απ’ άκρου εις άκρον, εκεί όπου πριν
"όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά". Με το σάλπισμα
εκείνο μιλούν τα ιδεώδη ενός ολόκληρου λαού που
γιγαντώνεται από τις ιστορικές του καταβολές.
Η ψυχή
των μυθικών και ομηρικών ηρώων, των Σαλαμινομάχων και των πολεμιστών του
Λεωνίδα φωλιάζει στην ψυχή των ραγιάδων. Ξυπνούν οι Βυζαντινοί Παλαιολόγοι και
οι Aκρίτες
και δίνουν τη σκυτάλη στους ήρωες του ‘21. Τo αίμα των νεομαρτύρων,
που ποτίζουν κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης ανασταίνουν μάρτυρες της πίστης και
της πατρίδας. Γίνονται μάχες φοβερές και αντηχεί το κλέφτικο τραγούδι και το
καριοφίλι.
Η Αγία
Λαύρα στις 17 Μαρτίου 1821 δίνει το σύνθημα και το Λάβαρο της Επανάστασης
γρήγορα σκεπάζει όλη την Πελοπόννησο, την
Στερεά, την Κρήτη αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα. Παντού, άνθρωποι απλοί
και καθημερινοί, κατορθώνουν να ενσαρκώσουν τα ιδανικά της Φυλής στον πιο ψηλό
βαθμό: ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ο Διάκος στην
Αλαμάνα και ο Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο
Καραϊσκάκης στην Αράχοβα, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Ψαριανός πυρπολητής Κανάρης, ο
Ανδρέας Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους και άλλοι εκατοντάδες
γνωστοί και άγνωστοι αγωνιστές και αγωνίστριες γράφουν σελίδες δόξας.
Οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες και οι Σφακιανοί, οι
άξιοι που φύλαξαν αμόλυντες τις φωλιές τους. Την πίστη στης ζωής τα ιδανικά αποδεικνύουν
οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου. Το Μανιάκι και τα Βασιλικά, το
Βαλτέτσι και η Νάουσα, η Χαλκιδική, η Χίος,η Σαμοθράκη τα Ψαρά γίνονται βωμοί
θυσίας που μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πώς είναι να
ζει κανείς λεύτερος.
Όταν
αργότερα ο αγώνας κινδυνεύει, όχι από τους υπέρτερους αριθμητικά εχθρούς, αλλά
από τα δόρατα της διχόνοιας, τις εμφύλιες διαμάχες ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς, η
οποία διαίρεσε τον τόπο και έβλαψε την επανάσταση, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης μας διδάσκει: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί.
Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, και να την φυλάξομεν και όλοι μαζί. Είμαστε εις
το «εμείς» και όχι εις το «εγώ».
Οι
Έλληνες απέδειξαν ότι η μεγαλοσύνη στους λαούς δεν μετριέται με το στρέμμα, με
της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα. Κι αν έτσι μετρηθεί η πατρίδα
μας είναι ασύλληπτες οι διαστάσεις της. Ο αγώνας για την εθνική παλιγγενεσία
των Ελλήνων είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού αντίθετα προς κάθε λογική πρόβλεψη.
Το ολιγάριθμο γένος των Ελλήνων έδειξε το μέγα θαύμα στην ανθρωπότητα όταν την
25η Μαρτίου κατέθεσε τη ζωή του ως ενέχυρο της ελευθερίας.ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΩΣ ΤΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΑΟΣ να επιδείξει…
Μελετώντας
την τοπική μας ιστορία παρατηρούμε ότι στον τόπο μας έχουν δοθεί επικοί
αιματηροί αγώνες με τον Tούρκο
κατακτητή και όχι μόνο.
Στις 14
Μαρτίου 1821 ο Νικόλαος Χριστοδούλου Σολιώτης χτυπά τους ταχυδρόμους του
Χουρσίτ πασά στο Αγρίδι πάνω από την Ακράτα. Ο Ανδρέας Λόντος που έχει
εξοπλίσει ένοπλο σώμα 400 ανδρών απελευθερώνει το Αίγιο στις 21 Μαρτίου
υψώνοντας την κόκκινη σημαία με το μαύρο σταυρό και ξεκινά για την πολιορκία
της Πάτρας.Μελετόπουλος, Ορεινός, Ροδόπουλος, Σολιώτης, Φεϋζόπουλος, Παπασταθόπουλος,
Γεωργομοραϊτης και άλλοι οπλαρχηγοί έχουν ετοιμοπόλεμες τις ομάδες τους.
Τον
Απρίλιο του ‘21 ο Μουσταφάμπεης φτάνει και καταστρέφει το Αίγιο προσπαθώντας να
ενισχύσει την Τριπολιτσά. Στο Μαυρίκι ο Ανδρέας Ζαΐμης του κλείνει το
δρόμο…
Το
Σεπτέμβρη του 1821 ο τούρκος ναύαρχος Ισμαήλ Γιβραλτάρ αποβιβάζει αιφνιδιαστικά
στρατό στο Αίγιο. Αφού δε βρήκαν τους κατοίκους που πρόλαβαν να απομακρυνθούν,
έκαψαν αρκετά σπίτια και έφυγαν βιαστικά
φοβούμενοι τη φρουρά του Λόντου που επέστρεφε από τα Σελλά.
Στην Α’
εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου η Βοστίτσα εκπροσωπείται από τον Κωνσταντίνο
Δημητρίου.
Λόντος
και Παπασταθόπουλος ενισχύουν τη φρουρά του Μεσολογγίου το φθινόπωρο του 1822
και αποκρούουν τη στρατιά του Ομέρ Βρυώνη ανήμερα των Χριστουγέννων. Στη μάχη
αυτή διακρίθηκαν τα πρωτοπαλίκαρά του Παπασταθόπουλου, Δημουλάς και Γεωργούσης
από το Μαυρίκι Αιγίου…
Το
Φεβρουάριο του 1822 το άστρο του Ανδρέα Μιαούλη ανατέλλει πρώτη φορά με τη
γαλανόλευκη σημαία στη ναυμαχία των Πατρών…
Σύμφωνα
με τις τελευταίες πηγές και η Βοστίτσα διέθετε
πολεμικό ναυτικό με το θαλασσομάχο Ανδρέα Ψοφιόπουλο διοικητή τριών
μύστικων πολεμικών πλοίων, ο οποίος αιχμαλώτιζε
τουρκικά πλοία με εφόδια στον Κορινθιακό το 1821.
Το
Γενάρη του 1823 ο Ντελή Αχμέτ, στρατηγός του Δράμαλη εγκλωβίζεται στα
Μαύρα Λιθάρια από το Λόντο ,το Μελετόπουλο ,το Ζαΐμη και άλλους οπλαρχηγούς.
Σώζεται ως εκ θαύματος από τα πλοία του Γιουσούφ πασά…
Στη Β
Εθνοσυνέλευση κάνουν της εμφάνισή τους τα πρώτα κόμματα ρωσικό, γαλλικό
,αγγλικό. Το δηλητήριο της πολιτικής πέφτει…
Οι
εμφύλιες διαμάχες του 1824 κλονίζουν την επανάσταση και η διαίρεση των
Αιγιαλέων σε δυο παρατάξεις, έχουν περιγραφεί μελανά από τον Αιγιώτη ιστορικό
Τάκη Σταματόπουλο.
Στον πρώτο
εμφύλιο η συμβολή του Ανδρέα Λόντου ήταν καθοριστική έτσι ώστε να μη χυθεί
αδελφικό αίμα αφού κατάφερε με πολιτικούς χειρισμούς να αναγνωρίσει ο Κολοκοτρώνης, αρχηγός της
αντιπολίτευσης, την κυβέρνηση Κωλέττη-Κουντουριώτη και να παραδώσει ο γιος του Πάνος
το Παλαμήδι του Ναυπλίου στον αντιτράτηγο Δημήτριο Μελετόπουλο αναίμακτα.
Μετά τη
λήξη του πρώτου εμφυλίου η Κυβέρνηση δημιούργησε τρία στρατόπεδα στο Μοριά. Στο στρατόπεδο της
Αχαΐας ορίστηκε γενικός αρχηγός ο Ανδρέας
Λόντος.
Την
ίδια ημέρα στη μεγάλη μάχη της Άμπλιανης στη Ρούμελη, ο Μελετόπουλος και ο Γεωργομοραϊτης
μαζί με Στερεοελλαδίτες αγωνιστές πετυχαίνουν συντριπτική νίκη μετά από οκτάωρη
μάχη κατά των Τούρκων.
Η
υπόσχεση όλων όμως για αρμονική συνεργασία κράτησε μόνο τέσσερις μήνες.Η
εξουσία δίχασε.Από τη μια μεριά οι Πελοποννήσιοι και από την άλλη
Στερεοελλαδίτες και Νησιώτες. Αιτία η διανομή του πρώτου αγγλικού δανείου που
δόθηκε το 1824.Η κυβέρνηση χαρακτήρισε τους Πελοποννήσιους ως αντάρτες και
έστειλε στρατεύματα εναντίων τους. Αποτέλεσμα να δολοφονηθεί ο γιος του
Κολοκοτρώνη Πάνος στις 13 Νοέμβριου του 1824. Ο γέρος του Μοριά είχε ήδη χάσει
τη γυναίκα του Αικατερίνη Καρούτσου από ασθένεια. Οι Γκούρας και
Καραϊσκάκης εκστρατεύουν κατά του Μοριά,
κάνουν καταστροφές λες και χτυπάνε Τούρκους. Ο Λόντος διασώζεται την τελευταία
στιγμή και καταφεύγει μαζί με το Ζαϊμη στον Κάλαμο, αγγλοκρατούμενο νησί κοντά
στη Λευκάδα. Εκεί ο άλλοτε περήφανος και πλούσιος προεστός αναγκάζεται να
ενεχυριάσει τα ακριβά όπλα του για να
δανειστεί χρήματα.Οι Ρουμελιώτες φτάνουν το Δεκέμβρη του 1824 στη Βοστίτσα για
να την κάψουν, αλλά η πόλη σώζεται από το Δημήτριο Μελετόπουλο που είχε περάσει
στο πλευρό της Κυβέρνησης και είχε γίνει στρατηγός.Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
παραδίνεται και φυλακίζεται στη μονή του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Εκεί γνωρίζει
τη 27/χρονη μοναχή Μαργαρίτα Βελισσάρη από τα Χαλκιάνικα Ακράτας η οποία, όταν
αποφυλακίστηκε έβγαλε τα ράσα, άφησε το μοναστήρι και τον ακολούθησε μέχρι το
τέλος φέρνοντας στον κόσμο τον τέταρτο
γιο του.
Και ενώ
ο εμφύλιος συνεχίζεται, ο Ιμπραήμ υλοποιώντας τη σύμπραξη Τούρκων και Αιγυπτίων, αποβιβάζεται στην Μεθώνη, το Φεβρουάριο του 1825.Η Κυβέρνηση, αν και γνωρίζει το
σχέδιο, τυφλωμένη από το μίσος για την εξουσία και την εξουδετέρωση των
αντιπάλων της, δεν είχε κάνει τίποτα και πανικοβάλλεται. ΕΓΩΪΣΤΕΣ, ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΙ,
ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ. Όπως τότε έτσι και τώρα τα ίδια προτερήματα, τα ίδια ελαττώματα. Διορίζει
τον πλοίαρχο Σκούρτη στρατηγό στη στεριά!!! Οι ήττες γίνονται συντριπτικές και
πολυαίμακτες.Η θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι αναγκάζει τον Κουντουριώτη να
αποφυλακίσει τους οπλαρχηγούς για να σώσουν την επανάσταση…Η υπεροχή του
Ιμπραήμ είναι αναμφισβήτητη. Ο τακτικός στρατός του διαθέτει όπλα με ξιφολόγχες…
Κορώνη Ναυαρίνο, Σφακτηρία, Τριπολιτσά και Μεσολόγγι…. Σφαγές, λεηλασίες και
…..προσκυνοχάρτια. Ποιος τόπος έχει σειρά υποταγής; Η επανάσταση κλονίζεται.
Στις 30
Απριλίου 1826 ο Ιμπραήμ, γυρίζοντας νικητής από το Μεσολόγγι, προσπαθεί να
αιχμαλωτίσει γυναικόπαιδα στο Καστράκι Νωνάκριδας πάνω από το Σόλο Ακράτας.
Ο Νικόλαος Χριστοδούλου/Σολιώτης με μεγάλο αγώνα διασώζει χιλιάδες
Έλληνες, αρκετοί όμως αιχμαλωτίζονται από τους Τουρκοαιγύπτιους, ενώ περίπου 600
γυναίκες και παιδιά πέφτουν στις χαράδρες του Χελμού επαναλαμβάνοντας το
Ζάλογγο. Ακόμα φαίνονται οι σπαθιές του Αιγύπτιου στην εικόνα της Παναγίας
στην εκκλησία του Σόλου από το θυμό του…
Στις αρχές Μαΐου 1826 ο νέος Αττίλας βρίσκεται στα Καλάβρυτα και στέλνει
στρατιωτικό απόσπασμα για να καταλάβει το Μέγα Σπήλαιο. Ο Νικόλαος
Πετμεζάς με 150 αγωνιστές αποκρούουν την
επίθεση με επιτυχία.
Το 1827
τη δυσκολότερη χρονιά της επανάστασης, ο Ιμπραήμ βρίσκεται πάλι στην περιοχή
μας. Ο ίδιος κατοπτεύει το χώρο του Μεγάλου Σπηλαίου και στέλνει γράμμα
παράδοσης στον ηγούμενο Δαμασκηνό. Μετά την άρνησή του, διατάζει επίθεση.
Νικήθηκε αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πάνω από 600 νεκρούς Αιγύπτιους, Γάλλους
μισθοφόρους, Τούρκους αλλά και
Τουρκοπροσκυνημένους. ΕΔΩ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΙΚΗΤΟΣ.
Ο Κολοκοτρώνης με
τη φράση:«Φωτιά και τσεκούρι στους
προσκυνημένους», προσπαθεί να αποτρέψει την υποταγή και εμψυχώνει τους
Αιγιαλείς από το Πυργάκι της Φτέρης να αντισταθούν…
Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο Ντελή Αχμέτ πολιορκεί το μοναστήρι του Βερίνου με
τη βοήθεια των τουρκοπροσκυνημένων Νενέκου και
Γκολφίνου. Μετά από σκληρή και άνιση μάχη ο καπετάνιος της
Κουνινάς Γεώργιος Ανδρεακόπουλος (Γεωργομοραΐτης) που αρνήθηκε να
εγκαταλείψει τη θέση του, πέφτει ηρωικά μαζί με 75 παλικάρια του. Οι Τούρκοι
μέτρησαν πάνω από 350 νεκρούς και την άλλη μέρα έλυσαν την πολιορκία χωρίς να
πειράξουν τα γυναικόπαιδα. Προσπάθησαν να φτάσουν στην Κουνινά αλλά στο
Πετροβούνι ο Λεχουρίτης και ο Αργύρης Παπασταθόπουλος τους έφραξαν το
δρόμο.Έσωσαν Ι.Μ. Ταξιαρχών, Αράχωβα, Μυρόβρυση και Κουνινά. Στη μαρτυρική Κουνινά δεν
υπήρχε σπίτι που να μη θρηνεί νεκρό… Τον επόμενο μήνα, στις 27 Αυγούστου 1827
ο Δημήτριος Μελετόπουλος, ο Ροδόπουλος από τη Μυρόβρυση και ο Χιλίαρχος
Κωνσταντίνος Ορεινός από την Παρασκευή κάτω από την άξια ηγεσία
του Πλαπούτα σε έναν επικό διήμερο αγώνα, δίνουν ένα ακόμα μάθημα
στον Ιμπραήμ και στο Νενέκο στο ύψωμα του Καυκαριά, μεταξύ Φτέρης και Λαπαναγών
,τρέποντας σε άτακτη φυγή τον τακτικό στρατό του Αιγύπτιου.
Όταν ο
Κολοκοτρώνης πληροφορήθηκε ότι ο Νενέκος έσωσε τον Ιμπραήμ που χάθηκε στο δάσος
της Βλασίαςπριν τη μάχη της Καυκαριάς, ενώ θα μπορούσε να τον σκοτώσει και να
σώσει την επανάσταση, ζήτησε το κεφάλι του.Ο οπλαρχηγός Αθανάσιος Σαγιάς, εξάδερφος
του Νενέκου, έκανε πράξη την εντολή
δολοφονώντας τον προδότη.
Το 1827
στην Τρίτη Εθνοσυνέλευση εκλέγεται ο Ιωάννης Καποδίστριας Κυβερνήτης, που ανήκε
στο ρωσικό κόμμα και επιλέγονται, εν αγνοία του Καραϊσκάκη νικητή στα πεδία των
μαχών, ως αρχηγοί στρατού και στόλου, οι Τσόρτς και Κόχραν Άγγλοι αξιωματικοί.
Και οι Γάλλοι αδικημένοι. Όχι βέβαια. Ο Δεριγνί, ο Γάλλος ναύαρχος μόλις
διαπίστωσε ότι οι Τούρκοι σκότωσαν τον απεσταλμένο αξιωματικό των Μεγάλων
Δυνάμεων στο Ναβαρίνο, τον Οκτώβριο του 1827, δεν άφησε τον Άγγλο Κόδριγτον να
ολοκληρώσει τη φράση: «Ήρθα να δώσω
εντολές και όχι να πάρω», άνοιξε πρώτος πυρ καταναυμαχώντας τον
τουρκοαιγυπτιακό στόλο…
Στις 8
Ιανουαρίου του 1828 ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας έρχεται στο Μοριά και
γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό από οπλαρχηγούς και κατοίκους. Η λευτεριά
ποτίστηκε με πολύ αίμα αλλά ήρθε!
Σήμερα,
202 χρόνια περίπου μετά, σ΄ αυτούς τους νεκρούς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας
και με όλες τις εκδηλώσεις τιμής προσπαθούμε να αναμοχλεύσουμε την κληρονομιά
μας, να συνειδητοποιήσουμε το ιερό μας χρέος.
Σήμερα που επαναπαυτήκαμε στη λευτεριά μας και
στα αγαθά μας, τα ματωμένα χώματα ας ξυπνήσουν μέσα μας την αίσθηση ενός
αλλιώτικου χρέους, όχι οικονομικού.
Σήμερα,
που καπνοί και φλόγες τυλίγουν κάποια χιλιόμετρα μακριά μας τη γη δίχως
να αφήνουν περιθώρια για ηρωισμό, εμείς είναι καιρός να θυμίσουμε στον εαυτό
μας και στη νέα γενιά ότι είμαστε παιδιά όλων εκείνων των επώνυμων και ανώνυμων
αγωνιστών του ΄21.
Είναι
ανάγκη να στοχαζόμαστε τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας πρέπει. Για να μην
αναγκαστούμε να ξαναζήσουμε την ιστορία που ξεχάσαμε…
Σήμερα
που η χώρα μας διέρχεται μια κρίση που τη βαφτίσαμε οικονομική, αλλά στο βάθος
ξέρουμε πως είναι ηθική και πνευματική είναι αδιανόητο να υπάρχουν πολιτικοί,
διπλωμάτες, πανεπιστημιακοί και άλλοι επιστήμονες με ανθρωπιστικές εύηχες ιδέες
στα λόγια, επιεικώς ανιστόρητα αδιάφοροι, με φοβικά σύνδρομα απέναντι στον εξ
ανατολών κίνδυνο και να πιστεύουν ότι συνορεύουμε με την Ελβετία, τη Σουηδία ή
τον Καναδά και ότι οι πρόγονοί μας
χάρισαν χώρο. Χώρο είχαν τότε και στα βουνά και στη θάλασσα, χώρα και συνταγματικό
κράτος δεν είχαν και γι' αυτό πολέμησαν και διεκδίκησαν αργότερα…
Σήμερα
είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι οι Κεμαλιστές του Κιλιντσάρογλου ή οι Ισλαμιστές
του Ερντογάν θα αλλάξουν τις διεκδικήσεις που τους επιτρέψαμε να εκφράζουν
απέναντί μας. Σε τρεις τέσσερις μήνες ίδιοι θα είναι. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε
την τακτική του συμφωνούμε ότι
διαφωνούμε. Μια ισχυρά σταθερή Ελλάδα, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά στο
Διεθνή Χώρο είναι αυτό που τους τρομάζει.
Σήμερα,
που πληρώνουμε σαν χώρα και λαός όχι τα δανεικά, αλλά τις αξίες μας που
απεμπολήσαμε, πιστοί στα ιδεώδη της φυλής και υπακούοντας στων προγόνων τη
φωνή, χρειαζόμαστε μια επανάσταση, όχι δικαιωμάτων και καταχρηστικών προνομίων
που δημιουργήσαμε, αλλά μια αξιακή, πνευματική επανάσταση.
Είναι
επιτακτικό το αίτημα για επιστροφή στην στη γλώσσα, τη σκέψη, την παράδοση και τον πολιτισμό με ανασύνταξη των δυνάμεών
μας απέναντι σε σύγχρονες και πιο δυσδιάκριτες επιβουλές. Χακάρισμα,
εγκλεισμοί, πανδημίες, οικονομικά κραχ, ασύμμετρες απειλές, κλιματικές αλλαγές
κ.α.
Μάθημα ιστορίας μας προσφέρεται σήμερα ως εφαλτήριο αντίστασης ενάντια στα εθνικά
και ατομικά μας ελαττώματα. Γιατί δεν γιορτάζουμε σήμερα απλά ένα ιστορικό
συμβάν, έναν πόλεμο παλιό. Αλλά μεθάμε με «το Αθάνατο Κρασί Του 21», το κρασί
της λευτεριάς μας.
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» κι η
χώρα που τη γέννησε και την ανέστησε οφείλει να τη διαφυλάξει αιώνια, σε πείσμα
όσων την επιβουλεύονται!
Τέμενη,25
Μαρτίου 2023
ΖΗΤΩ Η
25η ΜΑΡΤΙΟΥ
ΖΗΤΩ Η
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
ΧΡΟΝΙΑ
ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ
ΧΡΟΝΙΑ
ΠΟΛΛΑ σε όλους/όλες μας
