Έκτη συνεχή χρονιά η Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Αιγιαλείας διοργάνωσε διαγωνισμό παραμυθιού με θέμα το παραδοσιακό προϊόν του τόπου μας τη σταφίδα.Οι μαθητές των σχολείων της περιοχής ανταποκρίθηκαν κάνοντας τη σταφίδα στη φαντασία τους βασίλισσα, πριγκίπισσα, μάγισσα, ατίθασο κορίτσι, αρχόντισσα, πρωταγωνίστρια και ηρωίδα τους, αντάξια της ιστορίας και της θέσης της στη ζωή της Αιγιαλείας εκατοντάδες χρόνια τώρα. Είκοσι πέντε αξιόλογα παραμύθια δημιουργικής γραφής, ευαισθησίας, το καθένα με δικό του τρόπο έκφρασης ιδεών, συναισθημάτων, σκέψεων και οραμάτων που αποδεικνύουν ότι τα παιδιά μαθαίνουν, γνωρίζουν, σκέφτονται και μπορούν να πετύχουν και να προσφέρουν πολλά στο μέλλον.......
πηγή:proti on line
Το πρώτο βραβείο δόθηκε στο παραμύθι της μαθήτριάς μας, της ΣΤ τάξης του σχολείου της Τέμενης, Ευαγγελίας Αναστασοπούλου, το οποίο με την άδειά της αναρτώ.
«Μια ιστορία θα σας πω…
για τη βασίλισσα
τη Μαύρη Σταφίδα»
Μια
φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας φτωχός αλλά
εργατικός άντρας. Το όνομά του
ήταν Αχαιός. Κάποια μέρα συνάντησε μια όμορφη κοπέλα τη Βοστίτσα. Θαύμασε το φωτεινό της χαμόγελο και την
αγάπησε με την πρώτη ματιά. Το ίδιο
αισθάνθηκε κι εκείνη. Παντρεύτηκαν και πέρασαν μαζί πολλές δυσκολίες και μεγάλη
φτώχεια, όμως ήταν ευτυχισμένοι γιατί αγαπιόντουσαν πολύ.
Ο Αχαιός και η Βοστίτσα γέννησαν τρεις όμορφες κόρες:
την Ελιά, τη Λεμονιά και την Πορτοκαλιά. Γέννησαν μετά από λίγα χρόνια και μια
κόρη που δεν ήταν τόσο όμορφη όπως οι μεγαλύτερες. Ήταν σκανταλιάρα και πολύ
ζωηρή. Την ονόμασαν Σταφίδα.
Τα χρόνια πέρασαν και οι κόρες μεγάλωσαν. Οι τρεις
πρώτες, όμορφες κι έξυπνες όπως ήταν, έφυγαν και ταξίδεψαν και σε άλλα μέρη της
χώρας και του κόσμου. Έγιναν διάσημες και πρόσφεραν πολλά στους ανθρώπους γύρω
τους. Οι γονείς τους ήταν πολύ περήφανοι γι’
αυτές.
Η μικρότερή τους κόρη, η Σταφίδα, παίδεψε τους γονείς
της πολύ. Κουράστηκαν να τη μεγαλώσουν. Η Σταφίδα ήθελε πολλή προσοχή και
υπομονή.
-
Τι θα κάνουμε με
αυτό το παιδί; έλεγε η Βοστίτσα
όλο
αγωνία.
-
Μη στενοχωριέσαι!
Θα μεγαλώσει κι αυτή. Εμείς
πρέπει
να την αγαπάμε και να τη φροντίζουμε, την παρηγορούσε ο Αχαιός, αν και μέσα του
ανησυχούσε πολύ.
Όμως καθώς τα
χρόνια περνούσαν έβλεπαν την κόρη τους να γίνεται όλο και πιο καλόκαρδη και
πρόθυμη.
-
Είδες που στα
έλεγα, γυναίκα; Κοίτα το κοριτσάκι
μας
πώς άλλαξε. Χαίρεσαι να τη βλέπεις! Υπάκουη, ευγενική, χαρούμενη! Το γέλιο του
σπιτιού μας! έλεγε ο Αχαιός ανακουφισμένος που το ζωηρό παιδί τους ηρέμησε.
Όταν μεγάλωσε η Σταφίδα , έγινε μια στρουμπουλή, κοντή
κοπέλα με πολύ μελαχρινό χρώμα. Δεν ήταν όμορφη σαν τις αδερφές της, ήταν όμως πολύ
εργατική, είχε πάρει τη χρυσή καρδιά των
γονιών της και είχε να πει μόνο γλυκά λόγια. Αγαπούσε τους γονείς και τον τόπο
που μεγάλωσε και δεν ήθελε να φύγει μακριά.
Τα πρώτα χρόνια οι άνθρωποι τη φοβόντουσαν. Άκουγαν και τους γονείς της που έλεγαν πόσο
τους κούραζε και την απέφευγαν. Σιγά σιγά όμως η καλή της η ψυχή τούς έκανε να
την αγαπήσουν και να αναζητούν την παρέα της.
Σε κάθε δύσκολη
στιγμή η Σταφίδα ήταν εκεί να τους βοηθήσει και να τους συμπαρασταθεί: στις
λύπες, στις χαρές, στην πείνα, στα πανηγύρια και στα γλέντια.
Η Σταφίδα είχε μαζί με τους γονείς της ένα κτήμα. Σε
αυτό έσπερναν σιτάρι και λαχανικά. Μια μέρα καθώς πήγαινε στο κτήμα της, είδε
στην άκρη του δρόμου έναν μικρό θάμνο. Ήταν γεμάτος ξερά κλαδιά και
φυλακισμένος μέσα σε αγκάθια και πολλά αγριόχορτα. Η Σταφίδα τον είδε και
νόμισε πως προσπαθούσε να ελευθερωθεί. Στάθηκε δίπλα του και έκοψε τα αγκάθια
και τα αγριόχορτα. Προσεχτικά έκοψε τα ξερά κλαδιά του και με την τσάπα της
σκάλισε το χώμα γύρω από τις ρίζες του. Ήταν υπέροχος έτσι όπως έδειχνε ότι
απολαμβάνει τον ήλιο. Νόμισε μάλιστα πως έγειρε τα κλαδιά του λέγοντας
«ευχαριστώ».
Από τότε κάθε φορά που περνούσε από εκεί απομάκρυνε
όποιο αγριόχορτο πλησίαζε τον θάμνο και σκάλιζε το χώμα του. Κι ο θάμνος λες
και ήθελε να την ευχαριστήσει κάθε μέρα φαινόταν πιο δυνατός και πιο όμορφος.
Έβγαλε φύλλα κι άρχισε να δένει καρπούς.
Μια μέρα καθώς στάθηκε δίπλα από τον θάμνο, παρατήρησε πως φαινόταν
κάπως κουρασμένος κι αδύναμος. Πλησίασε και είδε πως κάποιες βέργες είχαν μεγαλώσει πολύ κι έπαιρναν τη δύναμη από το
υπόλοιπο φυτό. Τις έκοψε προσεχτικά και με μιας ο θάμνος της ξαναζωντάνεψε.
Προς το τέλος του καλοκαιριού από τα κλαδιά του θάμνου
κρέμονταν σταφύλια με πολλές μαύρες ρόγες. Ένα βραδάκι, καθώς επέστρεφε σπίτι
της από το χωράφι, η Σταφίδα έκοψε τα ώριμα πλέον σταφύλια. Πήγε σπίτι της και
τα ακούμπησε στο τραπέζι που ήταν στην άκρη της αυλής. Όταν γύρισαν οι γονείς
της, τα πήρε και τους τα πρόσφερε. Ήταν πράγματι από τα πιο νόστιμα και
χορταστικά φρούτα που είχαν φάει. «Μέλι!», είπε ο μπαμπάς της. «Υπέροχο!»,
συμπλήρωσε η μαμά της.
Λίγα τσαμπιά όμως έμειναν πάνω στο τραπέζι. Έμειναν
εκεί μέρες. Ο ήλιος τα έψησε και τα ζάρωσε. Ένα απόγευμα που η Σταφίδα καθάριζε
την αυλή, βρήκε τις ξεραμένες ρόγες κι ετοιμάστηκε να τις πετάξει. Καθώς έπιασε
τα τσαμπιά με τα χέρια της οι ρόγες απομακρύνθηκαν από τα ξερά κλαράκια. Μια
ρόγα της έπεσε κάτω κι ένα πουλάκι πέταξε, τη βούτηξε στο στόμα του και χάθηκε
στη φυλλωσιά ενός δέντρου. Τότε κάτι την έκανε να δοκιμάσει κι αυτή μια ρόγα.
Ξερή απέξω και ζουμερή από μέσα έκανε τη Σταφίδα να καταλάβει πως είχε κάτι
πολύ σπουδαίο στα χέρια της.
Από εκείνο το καλοκαίρι το κτήμα της άρχισε να γεμίζει
με νέα κλήματα από κληματίδες που τις έδινε ο αγαπημένος της θάμνος. Ήθελε πολύ
κόπο και υπομονή να σκάψει το κτήμα και να φυτέψει τα κλήματα. Αλλά και μετά
και κάθε χρόνο, όλες τις εποχές, έπρεπε να φροντίζει και περιποιείται τα
κλήματά της. Έσκαβε το χώμα γύρω γύρω από κάθε κλήμα, απομάκρυνε τις ξερές
βέργες, αργότερα έσκαβε πάλι όλο το κτήμα, έριχνε κοπριά, θειάφι ,έκοβε τις
βέργες που μεγάλωναν πολύ. Όταν όμως έδεναν τα σταφύλια και άρχιζαν να
μεγαλώνουν, η χαρά της την έκανε να ξεχνάει την κούραση. Μόλις ο καρπός κόντευε
να ωριμάσει, ετοίμαζε τα αλώνια για να απλώσει στον ήλιο τα σταφύλια. Κι όταν
πια τα σταφύλια ήταν έτοιμα, μαζί με τους γονείς της τα μάζευαν, τα άπλωναν
στον ήλιο κι όταν ξεραινόταν ο καρπός, τον μάζευαν, απομάκρυναν τα ξερά
κλαράκια και τον αποθήκευαν για να περάσουν τον χειμώνα που ερχόταν.
Πραγματικά, η Σταφίδα περιποιόταν τα κλήματά της με μεγάλη αγάπη και προσοχή.
Οι γονείς της έλεγαν πως αυτά τα φυτά της μοιάζουν. Τους παίδεψε να τη
μεγαλώσουν αλλά το αποτέλεσμα τους αντάμειψε με το παραπάνω.
Φυσικά καθώς το κτήμα γέμιζε με κλήματα, η παραγωγή
τους μεγάλωνε. Έτσι η Σταφίδα τάισε πολλές οικογένειες του χωριού σε πολλές
δύσκολες ώρες. Πολλοί άρχισαν να φυτεύουν κι αυτοί τέτοια κλήματα. Όλη τη
χρονιά αγωνίζονταν για να έχουν σταφύλια τα κλήματα, η ώρα όμως του τρύγου
γινόταν γιορτή για τους φτωχούς χωρικούς. Από όλα τα κτήματα ακούγονταν
τραγούδια και γέλια.
Τα μαύρα σταφύλια είχαν μπει καλά στη ζωή όλων. Η
Σταφίδα και οι άλλες γυναίκες του χωριού χρησιμοποιούσαν το ξεραμένο σταφύλι
παντού: σαν ξηρό καρπό, στο ψωμί, στα γλυκά, στις σούπες, στις πίτες, στα
φαγητά και στις σαλάτες τους.
Με τη Σταφίδα σύμβουλό τους οι χωρικοί άρχισαν να
πωλούν και σε άλλα μέρη και σε άλλες χώρες αυτόν τον νόστιμο και θρεπτικό καρπό. Αυτό το φυτό είχε διώξει μακριά την πείνα από τη ζωή τους και ταυτόχρονα τους είχε δώσει ενέργεια, δύναμη, υγεία και
χρήματα.
Οι χωρικοί για να τιμήσουν τη Σταφίδα έδωσαν το όνομα
της κοπέλας στον καρπό. «Μαύρη Σταφίδα» τον ονόμασαν και σήμερα είναι γνωστός
σε όλον τον κόσμο.
Η Σταφίδα έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα. Την κάλεσε στο
παλάτι του ο βασιλιάς Ζάκυνθος με τη
γυναίκα του Κεφαλληνία και η βασίλισσα Ηλεία με τον άντρα της, το βασιλιά
Μεσσήνιο. Πήγε και τους έμαθε πώς να καλλιεργούν και στο δικό τους τόπο αυτό το φυτό.
Η Σταφίδα είχε κάνει περήφανους όχι μόνο τους γονείς
της αλλά και όλους τους χωρικούς.
Όταν γύρισε στον χωριό της, ζήτησε να τη δει και το
βασιλόπουλο του τόπου, ο Αιγιαλεύς. Είχε ακούσει για αυτήν τόσα πολλά που ήθελε
να τη γνωρίσει. Ο Αιγιαλεύς αγάπησε τη Σταφίδα και σύντομα παντρεύτηκαν. Έκαναν
πολλά παιδιά και έζησαν πολύ ευτυχισμένα.
Τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της διηγούνταν
την ιστορία της βασίλισσας γιαγιάς τους, την ιστορία της Βασίλισσας, της Μαύρης
Σταφίδας.
«Σταφίδα»
Δημοτικό Σχολείο Τέμενης
