1919-2019:ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ο Χάρτης του Πόντου το 1919

Μια παλαιότερη ιστορική,επετειακή ανάρτηση...

Ένα τμήμα του ελληνισμού ζούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου στη Μικρά Ασία από την αρχαιότητα.Συνέχισε να ακμάζει κατά τη διάρκεια  των βυζαντινών χρόνων, παραμένοντας  ελληνικό και μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 μ.Χ. Mε κέντρο την Τραπεζούντα συνέχισε την ελληνική παράδοση.Το 1461 όλη η περιοχή κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς.

Όμως οι ελληνικοί πληθυσμοί ,αν και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό, γεωγραφικά, ξεπέρασαν πολλές αντιξοότητες και γρήγορα κυριάρχησαν οικονομικά  στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

 
ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

Με την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία τα πάντα άλλαξαν.Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού») και αρχίζουν την εξόντωσή του.

 
ΕΛΛΗΝΕΣ ...ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Πορείες  φυσικής εξόντωσης μανάδων και παιδιών στην έρημο...

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων,στις ορδές των τσετών του Τοπάλ Οσμάν, στις δολοφονίες, στις εξορίες και στις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν,σημειώνοντας αρχικά μεγάλες νίκες κατά των Τούρκων.

 
ΠΟΝΤΙΟΙ  ΑΝΤΑΡΤΕΣ

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του.Οι Πόντιοι ζήτησαν τη βοήθεια του ελληνικού στρατού το 1921 για να χτυπήσουν τον Κεμάλ από δυο πλευρές.Το φιλόδοξο σχέδιο, που θα είχε θετικά αποτελέσματα, δεν έτυχε αποδοχής από το επιτελείο της Στρατιάς. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

     Άμαχοι Έλληνες σκοτωμένοι στην Κερασούντα

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στην περιοχή της Μακεδονίας.

 Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

πηγή:www.zougla.gr

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ; 

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε ηηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου.Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 

Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 

Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.Το τουρκικό κράτος σχεδίασε οργάνωσε και υλοποίησε τη γενοκτονία χριστιανών Ελλήνων και Αρμενίων,αρχικά με νομοθετικές διακρίσεις,μετά με εκφοβισμούς,δολοφονίες και εκτοπίσεις και τέλος με εξανδραποδισμούς,εμπρησμούς,πορείες,εκτελέσεις...
Η Τουρκία που σήμερα δεν αποδέχεται την εξόντωση Αρμενίων και Ελλήνων, είναι ανάγκη να συμβιβαστεί με την Ιστορία.

Εμείς σήμερα,θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής.

Το κακό όμως είναι ότι η παρόμοια πολιτική συνεχίστηκε στηνΚωνσταντινούπολη το 1955,στην Ίμβρο και στην Τένεδο το 1964 και στηνΚύπρο το 1974!!!!από τα ...καρντάσια.

Δυστυχώς στη χώρα μας ξεχνάμε εύκολα. Ξεχνούν πολιτικοί, διπλωμάτες, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, και όσοι σφυρίζουν αδιάφορα... προφασιζόμενοι ο καθένας ό,τι βολεύει. Θυμούνται όμως το λαό,την πατρίδα,το Έθνος στα δύσκολα, παραμένοντας προκλητικά αδιόρθωτοι και αμετανόητοι...

Η Παναγία Σουμελά στον Πόντο - Κλικ

Πόντος:Εδώ είμαστε λίγοι,εκεί είμαστε πολλοί.....Δες το βίντεο - Κλικ

πηγή:youtube-Φάκελοι του Αλέξη Παπαχελά

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Η Ιστορία της γιορτής  μέχρι σήμερα..... 

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στη "γιορτή της μητέρας". Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας. 

  Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή  μεταβλήθηκε προς τιμή της "Μητέρας Εκκλησίας" αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.

 Μία νεότερη εκδοχή ήταν η  αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας  μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.

  Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ, οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από τη Φιλαδέλφεια, της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.

 Σήμερα,η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς ως ημέρα εορτασμού. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.

  Όμως το εμπόριο και η διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων.Έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες, ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς. 

 Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή της Μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών. 

  Ας δείξουμε κι εμείς  σεβασμό και  αγάπη στη μητέρα μας μ' ένα λουλούδι ή με ένα φιλί σήμερα και με ένα καλό λόγο πάντα...
'Οχι μόνο γιατί το αξίζει, αλλά γιατί η αγκαλιά της  είναι πάντα ανοιχτή! 

πηγές:www.sansimera.gr
           www.el.wikipedia.gr
           www.neolaia.gr

"H Κυρά του Αιγίου", η Παναγία Τρυπητή.

Παναγία Τρυπητή: Η Παναγιά του βράχου

***(Από το Μάιο του 2019 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας φιλοξενείται στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό της Φανερωμένης, στο κέντρο του Αιγίου,λόγω ανακαίνισης του Ιστορικού Προσκυνήματος).

Στο λιμάνι του Αιγίου λίγο πιο πέρα από το εργοστάσιο της ξακουστής Χαρτοποιίας και σε μια περιοχή όπου άλλοτε ήταν η έδρα της ακμάζουσας σταφιδοβιομηχανίας της Βοστίτσας, σκαρφαλωμένη σ’ ένα βράχο βρίσκεται η Εκκλησία της Παναγίας Τρυπητής, που εορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής.

Η Παναγία Τρυπητή είναι ένας περικαλλής, μεγαλοπρεπής και επιβλητικός Ναός, που φαντάζει από μακριά σαν μια μεγάλη ζωγραφιά κολλημένη στο βράχο. Είναι κτισμένος σε απόκρημνο βράχο ύψους 30μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε Σπήλαιο (τρύπα) εξ ου και το όνομα "Τρυπητή".

Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του τοπίου: κυπαρίσσια και πεύκα δίνουν μία ξεχωριστή και υποβλητική μεγαλοπρέπεια. Μία μαρμάρινη σκάλα με 150 σκαλοπάτια ενώνει το Ιερό Προσκύνημα με το δημόσιο δρόμο. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη οδός από τον κυπαρισσώνα, η οποία με τη σειρά της δίνει δύο εισόδους στο ύψος της τοποθεσίας που ονομάζεται "του Μοίραλη το πήδημα"

 Η μία είσοδος είναι από την οδό Ζωοδόχου Πηγής, ακριβώς απέναντι από το φάρο του λιμανιού, ενώ η άλλη συνδέει το Προσκύνημα με την πάνω πόλη και τη συνοικία Γαλαξιδιώτικα (ή συνοικία του Αγίου Ανδρέα) λίγο κάτω από την πλατεία των Υψηλών Αλωνίων.

 Αρχιτεκτονικά ο ναός χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα μέρος είναι λαξευμένο στο βράχο και το άλλο είναι προσθήκη στο πρώτο.  Μόλις ο επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό σπήλαιο μήκους 3 μέτρων, πλάτους 2 μέτρων και ύψους πάλι 2 μέτρων. Το άνοιγμα είναι κτισμένο με πέτρες και έχει μία μικρή πόρτα και παράθυρο. Κατά την παράδοση εκεί ήταν το Ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την εικόνα.

Αν όμως ο θαυμασμός του προσκυνητή είναι μεγάλος από την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου, πολύ περισσότερο εντυπωσιάζεται και μένει έκθαμβος, όταν εισέρχεται στον Ιερό Ναό.

Στη μαρμαρένια μετώπη του Ναού είναι χαραγμένο το παράγγελμα : "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ", για να υπενθυμίζει στους προσκυνητές την ιερότητα του χώρου.

Στον πρόναο υπάρχει το Αγίασμα, μια καλλιτεχνική μαρμάρινη κρήνη με σταυροειδές σχήμα.

Από το στόμα τριών λαξευμένων Αγγέλων τρέχει συνέχεια το αγίασμα που χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην Κρήνη είναι χαραγμένη η γνωστή καρκινική επιγραφή (διαβάζεται και αντίστροφα) "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ" δηλαδή καθάρισε πρώτα τα ανομήματά σου ειλικρινά, με μετάνοια και όχι επιφανειακά το πρόσωπό σου.

 Στην συνέχεια ο προσκυνητής ανέρχεται στον κυρίως Ναό. Δεξιά στο σπήλαιο υπάρχει η εικόνα της Παναγίας, με το αριστερό της χέρι κρατεί το παιδίον Ιησού, το οποίο με το δεξί ευλογεί και στο αριστερό κρατά ειλητάριο.

Η θαυματουργός εικόνα

 Η   Α Ν Α Κ Α Λ Υ Ψ Η  Τ Η Σ   Ε Ι Κ Ο Ν Α Σ

Σύμφωνα με την  παράδοση, στα μέσα του ΙΣΤ’ αιώνα δηλαδή περί το 1550, κάποιος ναυαγός του Κορινθιακού Κόλπου, διακρίνει μέσα στη νύκτα ένα φως παρηγοριάς, σημάδι πως βρίσκεται κοντά σε στεριά. Γεμίζει θάρρος και ελπίδα. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις για να φθάσει εκεί που λαμπυρίζει το φως. Το πλησιάζει και διαπιστώνει με πολλή έκπληξη, πως βρίσκεται μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, όπου φεγγοβολάει oλόκληρη και φωτίζει ολόγυρα.

Είναι η Χαριτόβρυτη εικόνα της Παναγίας κρυμμένη μέσα στο βραχώδες τούτο σπήλαιο, άγνωστο από πότε. Έτσι ανακαλύφθηκε η εικόνα της "Παναγίας της Τρυπητής". Την άλλη μέρα ειδοποίησε τις Αρχές της πόλης του Αιγίου. Κλήρος , λαός, άρχοντες ήλθαν, προσκύνησαν κάνοντας και Δοξολογία. Ο ευρετής της εικόνας έγινε ο πρώτος ασκητής και υπηρέτης της Παναγίας.

   Τ Ο   Χ Τ Ι Σ Ι Μ Ο   Τ Ο Υ   Ν Α Ο Υ 

Αρχικά ο ναός αποφασίστηκε να οικοδομηθεί ανατολικότερα του μέρους που βρέθηκε η Ιερή Εικόνα, επειδή το μέρος ήταν βράχος. Το βράδυ της πρώτης ημέρας που άρχισαν οι εργασίες οικοδομής, στο βράχο που είχε βρεθεί η Εικόνα - σύμφωνα με την παράδοση πάντα -  έγινε μία έκρηξη και ο χώρος έγινε κατάλληλος για ένα μικρό ναό. Έτσι οι κάτοικοι θεώρησαν ότι η Παναγία "έφτιαξε το σπίτι της" και ο Ναός κτίστηκε μεγαλόπρεπα στη θέση που βρίσκεται σήμερα.

Ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ που επισκέφθηκε το Αίγιο το 1815 στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» (Voyage dans la Grece, τόμος Δ΄, 1820-27) γράφει για την Τρυπητή Αιγίου: 

<<Στο βράχο οι μοναχοί έχουν κτίσει ένα μοναστήρι, που φαίνεται σαν φωλιά χελιδονιών>>. 

Ο Ναός πήρε τη σημερινή του μορφή τον 19ο αιώνα. Η μνημειακή, αναγεννησιακού τύπου, εξωτερική μαρμάρινη σκάλα, η οποία ενώνει τον παραλιακό δρόμο με τον Ναό, κατασκευάστηκε το έτος 1870 με σχέδιο του μηχανικού Άγγελου Κορυζή.

Η θαυματουργή εικόνα έγινε η αιτία επισκέψεως χιλιάδων προσκυνητών κάθε χρόνο και με το Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Μαϊου 1933 η εορτή της Παναγίας της Τρυπητής καθιερώθηκε ως επίσημη Θρησκευτική Εορτή του Αιγίου. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου τελείται η λιτάνευση της Ιερής Εικόνας με κάθε επισημότητα.

Είναι πολύ συγκινητικό, - την Παρασκευή της Διακαινησίμου, - να βλέπεις χιλιάδες Χριστιανούς από όλη την Ελλάδα - κάθε ηλικίας - να ανεβαίνουν τη μεγάλη σκάλα (150 σκαλοπάτια), αρκετοί γονατιστοί, προκειμένου να εκπληρώσουν το "Τάμα" τους στην Παναγία.

                              Τ Α   Θ Α Υ Μ Α Τ Α

Πόσες ευεργεσίες δεν οφείλουν οι χριστιανοί στην Παναγία Τρυπητή!  Πόσα θαύματα, αφανή και φανερά, δεν τελούνται δια της μεσιτείας Της!  Πόσες φορές δεν σώθηκαν χριστιανοί από φοβερή ασθένεια, από κινδύνους και καταστροφές, όταν με πίστη ζήτησαν την προστασία και την βοήθειά Της!  Παραλείποντες τις ιάσεις διαφόρων ασθενειών, τις θεραπείες κωφαλάλων, τυφλών, παραλύτων, δαιμονιζομένων κ.α. Πολλά μας τα διέσωσε η καταγραφή που έγινε από τον π. Νικόλαο Ντρέκη.

Η σωτηρία του Αιγίου στους βομβαρδισμούς του 1940-41!

 Κατά τον Νοέμβριο του 1940 και τον Απρίλιο του 1941 ιταλικά και γερμανικά αεροπλάνα με αληθινή μανία βομβάρδισαν το Αίγιο.  Καμία όμως από τις εχθρικές οβίδες δεν βρήκε το στόχο της.  Όλες έπεφταν στη θάλασσα!  Και για να μη υπάρχει αμφιβολία, ότι το αόρατο χέρι της Παναγίας μας τις έσπρωχνε κατά κει, μία από τις οβίδες εκείνες έπεσε και σφηνώθηκε μέσα στην καμινάδα του εργοστασίου της Χαρτοποιίας Αιγίου, που βρίσκεται στην παραλία, την ώρα που το εργοστάσιο ήταν σε λειτουργία! Η βόμβα σφηνώθηκε μέσα στην καυτή καμινάδα και όμως δεν εξερράγη!  Δέχθηκε αρκετές ακόμη βόμβες, έμεινε όμως άθικτο! Κόσμος πολύς εργαζόταν εκεί. Τα θύματα θα ήσαν πολλά.  Γι’ αυτό και αποτέλεσε στόχο του εχθρού. 

 Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την θεομητορική επέμβαση και σωτηρία του η Διοίκηση του Εργοστασίου ανέλαβε την υποχρέωση να παρέχει δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια προς τον Ιερό Προσκύνημα. 

  Αργότερα, μετά την απελευθέρωση της Πατρίδος οι Ιταλοί αεροπόροι που είχαν πάρει μέρος στον βομβαρδισμό του Αιγίου, ομολόγησαν ότι κατά την έφοδό τους δεν μπορούσαν να στοχεύσουν επιτυχώς, επειδή ένα νέφος πυκνό κάλυπτε ολόκληρη την πόλη!  Η σκέπη της Παναγίας μας ήταν κι εδώ! 

Και άλλες ακόμη φορές κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής κινδύνευσε με αφανισμό το Αίγιο.  Εσώθη όμως και πάλι με την Χάρη της Παναγίας.  Μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και την καταστροφή των ιστορικών μας Μοναστηριών, οι κάτοικοι του Αιγίου έντρομοι ανέμεναν να έχουν την ίδια τύχη με τους Καλαβρυτινούς.  Όμως με την παρέμβαση του τότε Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Θεοκλήτου, κάμφθηκε η οργή του Γερμανού Διοικητή Τένερ και επιτέλους εξεδόθη διαταγή περί μη καταστροφής της πόλεως.  Κάτοικοι του Αιγίου, οι οποίοι έρχονταν σε επαφή με τον θηριώδη εκείνο Διοικητή των ΕΣ-ΕΣ, διέσωσαν την ομολογία του.

Πολλές φορές είχε αποφασίσει να καταστρέψει το Αίγιο, αλλά μια μαυροφορεμένη γυναίκα εμφανιζόταν και τον εμπόδιζε.  Κάποτε μάλιστα στον απείλησε, ότι εάν τολμήσει να θίξει την πόλη Της «θα τον μαρμαρώσει»!

                                                                     πηγές: www.aigiorama.gr

                                                                                   mkka.blogspot.com