ΒΕΡΙΝΟ 17-7-1827: ΤΟ ''ΜΑΝΙΑΚΙ'' ΤΗΣ ΒΟΣΤΙΤΣΑΣ

 

Φωτο: Η Προδοσία.Πηγή Προσκυνητάριο Ι.Μ.Αγίου Ιωάννη Θεολόγου

Το συγκείμενο της εποχής

«Δυόμισι χρόνια έχουν περάσει από το Φεβρουάριο του 1825 που ο Ιμπραήμ πασάς έχει πατήσει στο Μοριά και τα παθήματα των Πελοποννησίων είναι μεγάλα», γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. Και συνεχίζει: «Τα ζοφερά σπήλαια, αι δυσανάβατοι ακρώρειαι, τα δυσπρόσιτα έλη, οι κρημνοί και οι απότομοι βράχοι ήσαν τα μόνα ασφαλή κατοικήριά των,το χώμα δε πολλάκις στρωμνή και τροφή τα άγρια χόρτα…Εφονεύοντο αιχμαλωτίζοντο, ελαφυραγωγούντο, κατεστρέφετο η πατρίς των αλλά δεν επροσκύνουν»!

Εκείνο το καλοκαίρι του 1827 ο αγώνας διερχόταν την κρισιμότερη φάση του γιατί ο Ιμπραήμ αλώνιζε στο Μοριά και ο Κιουταχής στη Ρούμελη. Παρά την αντίσταση των αγωνιστών, η σύμπραξη Τούρκων και Αιγυπτίων, είχε προκαλέσει μεγάλα προβλήματα και βαριές ήττες στους επαναστατημένους Έλληνες. Αν λάβει κανείς υπόψη και τις εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία οι δυσκολίες μεγιστοποιούνταν…

«Προσκύνημα»: Η νομιμοποίηση της υποταγής

 Οι Τούρκοι και κατόπιν οι Αιγύπτιοι, προκειμένου να μειώσουν τις απώλειές τους και να περιορίσουν τη διαφαινόμενη πολιτική λύση του ελληνικού ζητήματος από τις Μεγάλες Δυνάμεις, άρχισαν να χρησιμοποιούν «ταξίματα και δοσίματα», πείθοντας  ολόκληρα χωριά να υποταχθούν, και να αποκηρύξουν την επανάσταση, δίνοντας προσκυνοχάρτια στους υποταγμένους. Αυτή η τακτική είχε ως στόχο τη σταδιακή αποδυνάμωση των επαναστατών αφενός και αφετέρου την ακύρωση οποιασδήποτε πρότασης λύσης των Μεγάλων Δυνάμεων και αποδοχής ελεύθερου κράτους από την Υψηλή Πύλη. Ένα μήνα πριν, τον Ιούνιο του 1827, ο Ιμπραήμ είχε δεχτεί δεύτερη ταπεινωτική ήττα στο απροσκύνητο Μέγα Σπήλαιο και είχε αναγκαστεί να υποχωρήσει άπραγος…

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,η ψυχή κι ο νους του αγώνα στο Μοριά

«Τίποτα δε φοβήθηκα περισσότερο για την πατρίδα, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα»,αναφέρει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του.

Ο Τούρκος στρατηγός Ντελή Αχμέτ, φρούραρχος των Πατρών, κατάφερε αρχικά να προσηλυτίσει τον πατρινό οπλαρχηγό Δημήτριο Νενέκο και μετά το δεύτερο οπλαρχηγό από τα Τσετσεβοχώρια (επτά χωριά στις υπώρειες του Παναχαϊκού) Γκολφίνο Λουμπιστιάνο. Το προσκύνημα είχε πάρει διαστάσεις και ο Κολοκοτρώνης με τη φράση «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» κατάφερε να επαναφέρει ολόκληρα χωριά και πάλι στον αγώνα, αφού τους έπαιρνε τα προσκυνοχάρτια. Παρόλα αυτά όμως οι Νενέκος και Γκολφίνος παρέμεναν αμετανόητοι  και συνεργάζονταν στρατιωτικά με τους Τούρκους, συμμετέχοντας σε επιδρομές στα χωριά της Αχαΐας εναντίον Ελλήνων. Σε μια από αυτές τα τουρκικά στρατεύματα ήρθαν αντιμέτωπα με τους επαναστατημένους Έλληνες στο μοναστήρι του Άι-Γιάννη Τσετσεβού στο Βερίνο…

Ο Ιστορικός Χάρτης των μαχών της Αιγιαλείας.Πηγή ΓΑΚ Αιγίου

Το ιστορικό γεγονός

   Ο πρώτος οπλαρχηγός της περιοχής της Δυτικής Αιγιάλειας, ο χιλίαρχος Γεώργιος Ροδόπουλος από τη Μυρόβρυση, προσπάθησε, κατ’ εντολή του Κολοκοτρώνη, να επαναφέρει με τη βία τους προσκυνημένους της περιοχής του στην Επανάσταση. Σε μια πράξη εκδίκησης, ο προσκυνημένος Γκολφίνος, υποχιλίαρχος της περιοχής στον Αγώνα, οδήγησε τουρκικά στρατεύματα από το μονοπάτι του χωριού Τούμπα πίσω από τις γραμμές των Ελλήνων την κρίσιμη στιγμή. Μια ακόμα προδοσία...

Τον Ιούλιο του 1827 ο Κολοκοτρώνης σε επιστολή του είχε ζητήσει με όποιο κόστος να κρατηθούν η Κουνινά (μεγάλο κεφαλοχώρι με δεκάδες αγωνιστές) και η Μονή Ταξιαρχών (πλούσια μονή - προπύργιο του Αγώνα) ελεύθερες. Ένα σώμα Κορινθίων αγωνιστών με επικεφαλής τον οπλαρχηγό Γεώργιο Λύκο ή Χελιώτη και άλλους καπεταναίους είχαν ξεκινήσει για τα Σελλά με σκοπό να συναντήσουν το Γκολφίνο που είχε εκδηλώσει πρόθεση μετάνοιας και επιστροφής στον Αγώνα.

O Αιγιώτης πρόκριτος,στρατηγός και πολιτικός Δημήτριος Μελετόπουλος

Μαζί με αυτούς ο χιλίαρχος Κωνσταντίνος Ιωάννου ή Ορεινός από την Παρασκευή Αιγίου, κατόπιν οδηγιών του στρατηγού Δημήτρη Μελετόπουλου, και ο παλιός αρματολός, συμπολεμιστής του Οδυσσέα Ανδρούτσου, Γεώργιος Ανδρεακόπουλος ή Γεωργομοραΐτης από την Κουνινά με τους πολεμιστές τους. Όταν έφτασαν κοντά στο μοναστήρι του Αι-Γιάννη ειδοποίησαν το Γκολφίνο να τους συναντήσει. Εκεί κατάλαβαν ότι ο Γκολφίνος όχι μόνο δεν είχε πρόθεση μετάνοιας ,αλλά είχε ενημερώσει το Ντελή Αχμέτ ότι στο μοναστήρι βρίσκονταν πολεμιστές και γυναικόπαιδα των γύρω περιοχών που δεν είχαν προσκυνήσει υπό τη φύλαξη του Ροδόπουλου. Έτσι Επαναστάτες, Τούρκοι,Αιγύπτιοι και Τουρκοπροσκυνημένοι βρέθηκαν στην περιοχή του μοναστηριού στο Βερίνο.

Φωτο: Η διάταξη των αντιπάλων σε αεροφωτογραφία του 1966.Πηγή Προσκυνητάριο Ι.Μ.Αγίου Ιωάννη Θεολόγου

Ο Ροδόπουλος, έχοντας το γενικό πρόσταγμα από το στρατηγό Μελετόπουλο, θεωρούσε-ορθά-ότι η θέση άμυνας ήταν αδύνατη για να διεξαχθεί μάχη, συνυπολογίζοντας και τους αμάχους που είχαν μαζί. Μπορούσαν να αποχωρήσουν αλλά δεν το έπραξαν αρχικά, γιατί η γραμμή του Κολοκοτρώνη απαιτούσε επαναστατικό θάρρος και οι τουρκοπροσκυνημένοι έπρεπε να πάρουν ένα μάθημα.

 Η Μονή του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου σήμερα

Το μοναστήρι από μόνο του ήταν ήδη οχυρό που ευνοούσε τους αμυνόμενους. Από τη δυτική πλευρά του μικρού Αι-Γιάννη υπήρχε μονοπάτι που ήταν σχετικά εύκολο να φυλαχτεί και οι αμυνόμενοι μπορούσαν να προκαλέσουν βαριές απώλειες στους Τούρκους. Από το νότιο μέρος όμως, αν ανέβαιναν οι Τούρκοι από το χωριό Τούμπα, οι πιθανότητες επιτυχούς άμυνας μειώνονταν κατά πολύ γιατί θα έφταναν στην κορυφή του λόφου πίσω από τους αγωνιστές.

                    

Φωτο:Κατασκευή οχυρωμάτων.Πηγή:Προσκυνητάριο Ι.Μ.Αγίου Ιωάννη Θεολόγου

 Άμεσα οι οπλαρχηγοί κατασκεύασαν πρόχειρα ταμπούρια με τρεις πυργίσκους (πέτρινα οχυρώματα) σε απόσταση βολής ο ένας από τον άλλο περίπου στα εκατό μέτρα με τέταρτο το ίδιο το μοναστήρι-κάστρο. Στις 17 Ιουλίου 1827 οι Τούρκοι του Ντελή Αχμέτ, περίπου τρεις χιλιάδες με κανόνι, πολεμοφόδια και με τη συνοδεία των τουρκοπροσκυνημένων οχυρώνονται απέναντι από το μοναστήρι στο μικρό Αϊ-Γιάννη. Χωρίζονται σε τρεις φάλαγγες των εξακοσίων πολεμιστών και κάνουν έφοδο από τα δυτικά για να ανέβουν στο μοναστήρι. Οι τρεις έφοδοί τους αποκρούονται με βαριές απώλειες από τους Έλληνες. Όμως ο Γκολφίνος, γνωρίζοντας καλά την περιοχή και βλέποντας την ήττα των νέων φίλων του, έχει οδηγήσει ένα σώμα Τούρκων μετά από πεζοπορία τεσσάρων και πλέον ωρών μέσα από το χωριό Τούμπα στα νώτα των Ελλήνων, κάτι που έκανε τη θέση τους επισφαλή.

Το «Μανιάκι» της Βοστίτσας

 Την ευάλωτη αυτή θέση στο επάνω ταμπούρι υπερασπιζόταν ο Κουνινιώτης αρματολός Γεωργομοραΐτης με Κουνινιώτες, Μαμουσιώτες και Κορίνθιους πολεμιστές. Ο Ροδόπουλος βλέποντας το άνισο πλέον της μάχης, για να μην κυκλωθούν όλοι και αιχμαλωτιστούν του ζήτησε να υποχωρήσει. Ο γενναίος καπετάνιος, παρά τη δυσκολία της στιγμής δε δείλιασε και ζήτησε από τα παλικάρια του όποιος θέλει να  φύγει για να σωθεί. Δεν έφυγε όμως κανείς. Οι Τούρκοι όταν είδαν ότι ο Γκολφίνος είχε βρεθεί πίσω από τους Έλληνες, έκαναν και τέταρτη έφοδο φτάνοντας στο ελληνικό ταμπούρι. Όταν τελείωσαν όλες οι σφαίρες των Ελλήνων ο   γηραιός αρματολός όρμησε με το σπαθί στο χέρι για να αποκρούσει τον εχθρό. Το παράδειγμά του ακολούθησαν όλοι οι συμπολεμιστές του. Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το ηρώο δόθηκε μια σκληρή και άνιση μάχη σώμα με σώμα. Οι Τούρκοι, που επιτέθηκαν στο συγκεκριμένο ταμπούρι, αναφέρονται από το Μελετόπουλο ως «Αράπηδες» και προφανώς ήταν σώμα Αιγυπτίων του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ. Εκεί έπεσε ο Γεωργομοραΐτης «αλλά Φλέσσα»,όπως δηλαδή  ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι και περίπου ογδόντα Έλληνες, πάνω από είκοσι Κουνινιώτες, πενήντα περίπου Μαμουσιώτες και Κορίνθιοι, μαχόμενοι «υπέρ πίστεως και πατρίδας».Ο Κουνινώτης καπετάνιος Γεώργιος Ανδρεακόπουλος (Γεωργομοραΐτης) ήταν εξήντα τεσσάρων ετών. Την επόμενη ημέρα στην Κουνινά η γυναίκα του έφερε στον κόσμο το μικρό γιο τους! Μαζί τους νεκροί άλλοι τόσοι «Άραβες» και Τούρκοι, ενώ τα σπαθιά και το όπλα των Ελλήνων ήταν όλα «συντετριμένα».Οι πολεμιστές μέσα από το μοναστήρι απέκρουσαν  τους εχθρούς και δεν παραδόθηκαν, ενώ ο Λεχουρίτης τους ανάγκασε να υποχωρήσουν και την επόμενη ημέρα στο Πετροβούνι, φράζοντάς τους το δρόμο προς την Κουνινά με αποτέλεσμα να επιστρέψουν μέσω Βοστίτσας στην Πάτρα. Οι απώλειες των Τούρκων από την πολύωρη μάχη ήταν πάνω από 300 νεκροί και δεκάδες τραυματίες.

Οι Τούρκοι, αφού δεν μπόρεσαν να μπουν στο μοναστήρι, αποχώρησαν με τους τραυματίες τους προς τη Βοστίτσα. Οι Έλληνες φοβούμενοι μήπως οι Τούρκοι και οι Τουρκοπροσκυνημένοι επιστρέψουν την επόμενη ημέρα, έφυγαν προς την Αράχωβα. Ο Ροδόπουλος μαζί με το μεγαλύτερο στρατιωτικό σώμα,είχε καταφέρει να φυγαδέψει τα περισσότερα γυναικόπαιδα και τους αγωνιστές  προς ασφαλή περιοχή. Κατά άλλους ιστορικούς όμως, οι Τούρκοι δεν έφυγαν αλλά την επόμενη ημέρα τοποθέτησαν το κανόνι για να γκρεμίσουν τη μονή. Τότε ο ηγούμενος Ανανίας Αντωνιάδης βγήκε έξω με τα άμφια και ζήτησε χάρη από το Ντελή Αχμέτ, η οποία δόθηκε με τη μεσολάβηση του Γκολφίνου που δεν ξέχασε ότι είναι Έλληνας. Οι Τούρκοι επιθεώρησαν το μοναστήρι και διαπίστωσαν ότι δεν κρύβονταν πολεμιστές. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι «Τούρκος δε μπήκε στο μοναστήρι». Οι κάτοικοι της περιοχή όμως ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο θαύμα του Αγίου, δηλαδή η σωτηρία της Μονής, των αμάχων και των ελεύθερων χωριών μας.

Ο Κολοκοτρώνης έμαθε τα γεγονότα από τις επιστολές του στρατηγού Δημήτριου Μελετόπουλου αλλά και των άλλων οπλαρχηγών. Παρά τη λύπη το για το χαμό τόσων πολεμιστών, τη δυσαρέσκειά του για την έλλειψη πολεμοφοδίων και βοήθειας από την Κυβέρνηση, τελειώνει την απάντησή του με τη φράση  «…ο εχθρός εκατάλαβεν ότι οι Έλληνες δεν έχασαν την ευτολμίαν των».

Συμπερασματικά: Ήταν νίκη ή ήττα τελικά;

Συνεκτιμώντας όλα τα ιστορικά στοιχεία ήταν νίκη. Οι Τούρκοι έφυγαν προς τη Βοστίτσα και την Πάτρα, φοβούμενοι ενέδρες και κλεφτοπόλεμο από τους Έλληνες. Ποτέ  δεν οργάνωσαν νέες επιχειρήσεις κατά των ελευθέρων περιοχών της Δυτικής Βοστίτσας. Περιορίστηκε το προσκύνημα, γιατί πολλά χωριά επέστρεψαν στον Αγώνα με τους οπλαρχηγούς τους, όπως αναφέρει ο ιστορικός του Αιγίου Αρίστος Σταυρόπουλος «…επαναφέρθησαν στην οδόν της Εθνικής Τιμής».Το ίδιο αναφέρει και ο Γέρος του Μοριά σε επιστολή του στις 10 Αυγούστου 1827 σε όλους τους Πελοποννησίους «…έλαβον δι’ εμού τη συγχώρησιν του έθνους, και ήδη ενωμένοι με τα στρατεύματα της πατρίδος πολεμούν τον εχθρόν ως και πρότερον». Ένα μήνα μετά ,τον Αύγουστο του 1827, ο Δημήτριος Μελετόπουλος ο Γεώργιος Ροδόπουλος,ο Κωνσταντίνος (Χιλίαρχος) Ορεινός μαζί με Αιγιαλείς, Καλαβρυτινούς και άλλους αγωνιστές πήραν εκδίκηση για τους νεκρούς του Βερίνου, κατατροπώνοντας το στρατό του Ιμπραήμ πασά στο ύψωμα του Καυκαριά στους Λαπαναγούς, κάτω από την άξια ηγεσία του Πλαπούτα, στην τελευταία νικηφόρα μάχη της Επανάστασης στην περιοχή…

Το ηρώο των πεσόντων σήμερα

Ο επίλογος της ιστορικής μνήμης και τιμής

Εκατό χρόνια μετά, το 1927, έγινε η ανέγερση του λιθόκτιστου ηρώου με το μαρμάρινο λιοντάρι στην κορυφή του, στη θέση που ήταν το κύριο ταμπούρι του Γεωργομοραΐτη, εκεί που δόθηκε η κύρια μάχη. Στα θεμέλιά του ετάφησαν τα οστά των νεκρών που φυλάσσονταν σε ένα μικρό κτίσμα της Μονής. Κάθε χρόνο, στις 17 Ιουλίου, τιμούμε τη μνήμη τους με δοξολογία και επιμνημόσυνη δέηση στο ηρώο γι’ αυτό που μας χάρισαν, το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας και της κρατικής οντότητας μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς βάζοντας το δικό τους λιθαράκι. Προσκυνούμε τις ιερές σκιές τους που λάμπρυναν το εικονοστάσι του Γένους...

4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004:Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ!

Τότε που ο Θεός ήταν Έλληνας!!!

Σύμφωνα με το Καταστατικό της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, η 4η Ιουλίου κάθε έτους, έχει χαρακτηριστεί ως "Ημέρα του Ποδοσφαίρου" τιμής ένεκεν της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στις 4 Ιουλίου 2004, από την Εθνική μας Ομάδα Ανδρών.

Σαν σήμερα, στις 4 Ιουλίου 2004, η Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές κατακτώντας, για πρώτη φορά στην ιστορία της, το EURO 2004, μέσα στο "Ντα Λουζ" της Λισαβόνας.

Η ώρα της υπέρτατης χαράς! Η ώρα της ευτυχίας, το πέταγμα ενός ολόκληρου λαού στα ουράνια! Αποθέωση, λατρεία για τα 23 παιδιά και τον προπονητή τους. Τα λόγια ωχριούν, τα συναισθήματα κυριαρχούν: Ήταν το βράδυ της 4ης Ιουλίου,20 χρόνια πρίν, γράφει σήμερα ο ιστότοπος https://patragoal.gr.

Ήταν ο απόλυτος θρίαμβος γιατί στην ιστορία των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, ποτέ δεν είχε συμβεί τέτοιου μεγέθους έκπληξη. Ένα μικρό αουτσάιντερ να κατακτήσει τον τίτλο!

Η Εθνική Ελλάδας όπως παρατάχτηκε στις 4 Ιουλίου 2004 στο Ντα Λουζ για το μεγάλο τελικό!

Πώς φτάσαμε στο θρίαμβο...

Η Ελλάδα είχε 24 χρόνια να εμφανιστεί σε τελική φάση EURO. Η πρώτη φορά ήταν με τον αξέχαστο Αλκέτα Παναγούλια, το 1980, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου των οχτώ ομάδων (αγγλ.: UEFA European Football Championship).Ηττήθηκε από την Ολλανδία 1-0 με αμφισβητούμενο πέναλτι, ενώ στο 85’ το οριζόντιο δοκάρι σε κεφαλιά του Άνθιμου Καψή στέρησε το γκολ της εθνικής μας, ηττήθηκε και από την Τσεχοσλοβακία με 3-1,παρότι ισοφάρισε το σκορ 1-1 με τον Νίκο Αναστόπουλο και έφερε ισοπαλία 0-0 με την Πρωταθλήτρια Γερμανία. Η εμφάνιση της Εθνική μας σκόρπισε αισιοδοξία σε μια τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου των οχτώ ομάδων!

Στο μουντιάλ της Αμερικής, το 1994 πάλι με τον Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο, γνωρίσαμε τη συντριβή από Αργεντινή (0-4), Βουλγαρία (0-4)  και Νιγηρία (0-2) με φαινόμενα αγωνιστικής διάλυσης. Δέκα γκολ παθητικό, μηδέν ενεργητικό, τρεις ήττες και υποψίες ευκαιριών στο τελευταίο παιχνίδι με τη Νιγηρία.

Η προκριματική φάση για το Euro 2004 διεξήχθη από τον Σεπτέμβριο του 2002 μέχρι τον Νοέμβριο του 2003. Πενήντα συνολικά εθνικές ομάδες έλαβαν μέρος, οι οποίες χωρίστηκαν σε δέκα ομίλους. Η πρώτη ομάδα κάθε ομίλου πήρε την απευθείας πρόκριση για τα τελικά της διοργάνωσης και οι δέκα δεύτερες ομάδες των ομίλων κληρώθηκαν σε διπλούς αγώνες μπαράζ ώστε να προκύψουν ακόμη πέντε για την τελική φάση. Η Πορτογαλία ως διοργανώτρια χώρα πέρασε απευθείας χωρίς αγώνες.H Ελλάδα κληρώθηκε στον 6^ο όμιλο με Ισπανία (φαβορί),Ουκρανία, Αρμενία και Βόρεια Ιρλανδία. Ξεκίνησε με δύο ήττες από την Ουκρανία εκτός και την Ισπανία εντός με τα σύννεφα του αποκλεισμού να μαζεύονται νωρίς στον ελληνικό ουρανό και η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προπονητή να φουντώνει. Έμεναν όμως άλλοι έξι αγώνες. Η Εθνική έκανε το θαύμα των έξι συνεχόμενων νικών (τριών εντός και τριών εκτός έδρας) και κατετάγη πρώτη στον όμιλό της με 18 βαθμούς αφήνοντας δεύτερη τη μεγάλη Ισπανία με 17 βαθμούς, αφού την κέρδισε με 1-0 εκτός έδρας! Οι Ισπανοί πήραν την πρόκριση στα μπαράζ, επικρατώντας με δύο νίκες 2-1, 3-0 επί της Νορβηγίας.

Ο όμιλος της Εθνικής μας, το 2004, με Πορτογαλία, Ισπανία και Ρωσία δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας ούτε για την τρίτη θέση. Κι όμως περάσαμε ως δεύτεροι στους προημιτελικούς αγώνες (νίκη με την Πορτογαλία 2-1, ισοπαλία με την Ισπανία 1-1 και με μια γλυκιά ήττα 1-2 από τη Ρωσία)...

Ο Πρωτομάστορας Ότο Ρεχάγκελ,Γερμανός προπονητής

Ο Ότο Ρεχάγκελ είχε διαφορετική άποψη. Γνώριζε ότι η ομάδα υστερούσε σε ποιότητα και εμπειρία από τους αντιπάλους της. Το σχέδιο του ήταν να προσαρμόσουμε εμείς το παιχνίδι μας στο παιχνίδι των αντιπάλων και να περιορίσουμε τους παίχτες-βαρόμετρα των ομάδων τους.Πριν από το πρώτο παιχνίδι με την Πορτογαλία είχε πει στο Γιούρκα Σεϊταρίδη, δίνοντάς του οδηγίες: «Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δε σε ξέρει. Αύριο θα σε μάθει»! Δικαιώθηκε για το πέναλτι που κέρδισε από αυτόν και ο Μπασινάς έγραψε το 0-2 στο πρώτο παιχνίδι, ανοίγοντας το δρόμο για το θρίαμβο.

Ο Γερμανός δεν ήξερε μόνο μπάλα αλλά και ιστορία. Έμαθε τη νοοτροπία μας και την προσάρμοσε στις απαιτήσεις της διοργάνωσης. Αντιμετώπισε την αμφισβήτηση, την εμπάθεια και  την κακοπροαίρετη κριτική από δημοσιογραφίσκους, προπονητές της εξέδρας, προέδρους - ποδοσφαιροπατέρες που πάντοτε έχουν δικαιολογίες για να φαίνονται, ψάχνουν αφορμή στις επιλογές του προπονητή, στα σφυρίγματα του διαιτητή, στην κακιά τύχη και στο μέτριο αγωνιστικό χώρο!

To σκορ που έγραψε ιστορία!

Το αμυντικογενές σύστημα, που σχεδιάστηκε από τον Ρεχάγκελ, υλοποιήθηκε με ακρίβεια σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια από μια γενιά ποδοσφαιριστών που έδειξαν ότι είχαν "μέταλλο", ποδοσφαιρική μαγκιά, αντίληψη και διάθεση. Περιλάμβανε:

• διπλή ζώνη άμυνας με αλληλοκάλυψη και επιλεκτικό man to man στα ατού των αντιπάλων
• αδιάκοπο τρέξιμο, συνεχή πίεση, κάλυψη χώρων, επαγγελματικά φάουλ εκτός περιοχής πέναλτι, αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία
• βάθος στην άμυνα, ανάσχεση του αντιπάλου στον άξονα, δημιουργία συνθηκών αντεπίθεσης με έμφαση στο ψηλό παιχνίδι και στις στημένες φάσεις (τρεις χρυσές κεφαλιές των Δέλλα και Χαριστέα έδωσαν την πρόκριση στους οχτώ, στους τέσσερις και το κύπελλο στον τελικό της διοργάνωσης με τη γηπεδούχο Πορτογαλία των πολλών αστέρων Κριστιάνο Ρονάλντο, Λουίς Φίγκο, Ρούι Κόστα, Νούνο Γκόμεζ, Ρικάρντο κ.α.)

Όμως τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε σημασία, αν η ομάδα δεν άγγιζε το εκπληκτικό ρεκόρ του 33%!!! στο τελείωμα των φάσεων σουτ-κεφαλιές για γκολ.
Τέτοιο ποσοστό έχουν πετύχει μόνο μεγάλες ομάδες που σήκωσαν τρόπαια όπως Βραζιλία, Ιταλία, Γερμανία, Αργεντινή!
Η συνέχεια με το πειρατικό να έρχεται για να μείνει από τον Αιγιώτη δημοσιογράφο Γιώργο Χελάκη στο βίντεο που ακολουθεί. Δείτε το για θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνετε οι νέοι!!!

Άλλωστε, κάτι που έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει στο μέλλον. Έτσι βγαίναμε στους δρόμους το 2004!

Κάνε Κλικ στην εικόνα ή Ε Δ Ω

Για την ιστορία, στο μεγάλο τελικό της 4ης Ιουλίου 2004, απέναντι στην Πορτογαλία και μπροστά σε πάνω από 30.000 Έλληνες φιλάθλους που παραληρούσαν ο Ότο Ρεχάγκελ και ο βοηθός του Γιάννης Τοπαλίδης παρέταξαν τους:

Αντώνη Νικοπολίδη, Τάκη Φύσσα, Γιούρκα Σεϊταρίδη, Μιχάλη Καψή, Τραϊανό Δέλλα, Θοδωρή Ζαγοράκη, Κώστα Κατσουράνη, Στέλιο Γιαννακόπουλο (76' Στέλιος Βενετίδης), Άγγελο Μπασινά, Ζήση Βρύζα (81΄Δημήτρης Παπαδόπουλος) και Άγγελο Χαριστέα.

Το 2004 ήταν, είναι και θα είναι οδηγός μας για το μέλλον. Παιδιά σας ευχαριστούμε!

πηγή φωτο:epo.gr

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ!

 

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ:https://www.lesvospost.com/2020/06/vids.html

Γιορτή του πατέρα ή ημέρα του πατέρα ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία. Στην Ελλάδα γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σε άλλες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει.

Η γιορτή του πατέρα είναι μια ημέρα αφιερωμένη σε όλους τους πατεράδες του κόσμου κατά αντιστοιχία με τη γιορτή της μητέρας. Δεν αφορά μόνο τους πατεράδες, αλλά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο.

 Ο πρώτος ιστορικά γνωστός οργανωμένος εορτασμός της γιορτής του πατέρα έγινε στο Φέρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια, στις 5 Ιουλίου 1908.Ήταν πρωτοβουλία της Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον, η οποία ήθελε να τιμήσει τη μνήμη των 210 πατέρων που είχαν χάσει τη ζωή τους σε ορυχείο, λίγους μήνες νωρίτερα. 

 Δύο  χρόνια αργότερα από την πρώτη γορτή αυτήν της Κλέιτον,η  Σονόρα Ντοντ από την πολιτεία της Ουάσιγκτον, μη γνωρίζοντας τίποτα για την προηγούμενη διοργάνωση στη Βιρτζίνια, επηρεασμένη επίσης από την Ημέρα της Μητέρας, διοργάνωσε από μόνη της τη γιορτή του πατέρα. Ήθελε να τιμήσει τον πατέρα της, ο οποίος υπήρξε βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου καθώς και όλους τους υπόλοιπους βετεράνους πατέρες του συγκεκριμένου πολέμου.

 Το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επισήμως τους πατέρες, και καθιέρωνε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, το 1972, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε τη γιορτή ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Στην Ελλάδα η γιορτή του πατέρα καθιερώθηκε από τον σύλλογο διαζευγμένων αντρών, λόγω της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι πατεράδες από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών, όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια.

Σήμερα η γιορτή έχει εθιμοτυπικό χαρακτήρα ως συμπληρωματική της γιορτής της μητέρας.

XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ!

 

Πηγές:www.star.gr/eidiseis/san-simera/329209/giorth-toy-patera-2024-pote-einai-kai-pws-kathierwthhke

www.lesvospost.com/2020/06/vids.html

www.sansimera.gr